Vijf jaar niet meer onder ons, voor altijd in onze gedachten. 
‘Eigenwijs, sportief en gedreven’ staat op de grafsteen van Wim Top. Het Amersfoortse badmintonicoon schopte tegen heilige huisjes, als bobo’s zijn plannen dwarsboomden, maar zijn inzet en clubliefde waren ongeëvenaard.
Vrijwel alle functies bekleedde Top in de loop der jaren bij Badminton Combinatie Amersfoort, dat in de jaren negentig ontstond door de fusie van de rivaliserende clubs ABCA en KBVA. Na zijn vervroegde pensionering als verwarmingsmonteur had hij alle tijd voor de club. De laatste jaren bouwde hij de Badminton Academie op, een trainingscentrum voor regionale talenten, waarvoor BCA door de bond was uitgekozen.
Als teammanager was Wim Top bovendien de drijvende kracht achter de successen van het eerste team. Dat kroonde zich sinds 2002 zes keer tot landskampioen en won twaalf keer de landelijke beker. Wim Top zorgde ook voor de professionele aankleding. Fraaie blauwe courts werden op de zaalvloer gelegd, terrasjes met zitplekken voor sponsors langs het veld geplaatst en buitenlandse spelers werden ingevlogen om het eerste team te versterken. Onder het geluid van opzwepende muziek betraden ze de Juliana van Stolberghal, zijn tweede thuis.
Amersfoort had een topclub.
Zelf had Top zijn hele leven gesport. Hij deed aan hardlopen, fietsen, tennissen, badmintonnen en als navigator stond hij Jan van der Marel bij tijdens autorally’s.
Zeuren of piepen deed Top niet, ziek was hij zelden. En had hij 40 graden koorts, dan zou hij nog gerust uit club-liefde een bardienst draaien. ,,Ik ben niet hulpbehoevend,” zei Top zelfs nog, toen hij met een infuus in beide armen op de intensive care lag, nadat bij hem acute leukemie was geconstateerd. Een week later al droegen zijn badmintonvrienden hem onder grote belangstelling naar zijn graf. Burgemeester Bolsius kende Top postuum de Lenaert Nicasiusspeld uit voor zijn vele verdiensten. De club vernoemde het Junior Master Toernooi naar hem.